84. (skoki) Flying Sokovia, Cyrkonia

 Flying Sokovia & Audrey

Cyrkonia & Ruska

To był ładny dzień. Zrobił się mniej ładny, kiedy miałyśmy właśnie wyprowadzać przygotowane do treningu konie na plac.

- Zostaje nam hala – westchnęłam.

Audrey skinęła głową i pierwsza wyprowadziła z boksu Fly. Cyrkonia i ja dołączyłyśmy chwilę później. Klaczki były z początku trochę poddenerwowane walącym o dach hali deszczem, ale szybko się przyzwyczaiły. Podciągnęłyśmy popręgi i wsiadłyśmy. 

Zaczęłyśmy stępować w przeciwnych kierunkach, mijając się dużym łukiem. Cyrkonia generalnie jest dość łagodnym i dobrze ułożonym koniem, dlatego nie miałam większego problemu z zapanowaniem nad niej. Ani razu nie próbowała wyszarpać mi wodzy ani nic z tych rzeczy. Reagowała na moje ruchy, nawet te bardzo delikatne. Sama utrzymywała tempo, chociaż czasaaami musiałam ją jednak odrobinę popędzać. 

Z kolei Fly, która z Audrey już i tak trenowała od dłuższego czasu, zachowywała się jak zwykle. Pokazywała swoje diabelskie różki i prychała ze złością za każdym razem, gdy Drey robiła coś nie po jej myśli. A robiła często. 

- To co ja mam tu wam zbudować? - dopiero wtedy Detalli zwróciła na siebie naszą uwagę. Wyszczerzyłam się pięknie i wskazałam ręką na leżące w kupie belki.

- Poprosimy o drążki.

Wywróciła oczami i zabrała się do pracy. W tym czasie pokręciłyśmy z obydwoma konikami trochę wolt, półwolt i serpentyn. Później porozciągałyśmy je na przekątnych i zakłusowałyśmy. Ani Fly ani Cyrkonii nie trzeba tego było dwa razy powtarzać. Poruszały się sprężystym, miłym dla oka kłusem. Fly zaczęła się nawet pięknie zbierać i zaangażowała zad. Jako pierwsza najechała na najzwyczajniejsze w świecie drążki sztuk pięć i zrobiła to rzecz jasna po mistrzowsku. Pięknie podnosiła kopytka i nie straciła tempa. Generalnie Soki była ostatnio w niezłej kondycji. Cyrkonia z kolei już nieco mniej, ale zrobiłam wszystko, by dała się z siebie 100% i udało się. Nie było z nią może tak źle. Przejechałyśmy te drążki jeszcze ze dwa razy, a potem Det trochę je zmodyfikowała. 

Sokovia dobrze poradziła sobie też z tym zadaniem, była czujna i elastyczna. Cyrkonia także przejechała nad drążkami bez puknięcia. Dobre było to, że nawet nie próbowała uciekać na boki. Szła aktywnie. 

Następnie zagalopowałyśmy.  Sokovia wystrzeliła przed siebie, po drodze robiąc ze trzy baranki. Ale w miarę szybko się uspokoiła, tym bardziej jak okazało się, że Drey pozwala jej na szybkie tempo. Cyrkonia i ja jechałyśmy trochę wolniej, ale nadal żwawo. Klaczka z początku trochę nie miała ochoty  na takie bujanie się, ale już po chwili się obudziła i nie miała z tym problemu.  Każda z nas przez kilka minut pracowała na kole o wielkości połowy hali. Ćwiczyłyśmy tam prawidłowe wygięcie ciała i reakcje na pomoce w galopie. Cyrkonia tym razem radziła sobie lepiej niż jej koleżanka. Fly była trochę przeciwna podporządkowaniu się i buntowała się co chwilę. 

W końcu wróciłyśmy do drążków. Na pojedynczym należało zmienić nogę, co obydwu klaczkom wchodziło bez zarzutów. Zmieniłyśmy kierunek i znowu szło nam tak samo dobrze. W związku z tym przyszedł czas na skoki. 

Detalli ustawiła nam na początek prosty parkur. Na początek jeden drążek i szereg złożony z koperty i dwóch stacjonat, później zakręt, stacjonata, długi zakręt i okser. Wszystko nie wyższe niż metr. 

Sokovia zjechała na bok, kiedy ja i Cyrkonia zaczęłyśmy najazd. Była skupiona i galopowała równym, trochę za wolnym tempem. Dodałam łydki i mocno pilnowałam, żebyśmy wybiły się w odpowiedni miejscu. Klacz odbiła się dość słabo, ale ten pierwszy skok trochę ją rozruszał, bo resztę szeregu skoczyła już z większą werwą. Na zakręcie troszkę zwolniłyśmy i dobrze skoczyłyśmy stacjonatę, lądując na drugą nogę. Na oksera nie miałyśmy tak długiego najazdu, ale rozkręcona Cyrkonia poradziła z nim sobie na medal. 

Przyszedł czas na Soki, która aż buzowała z niecierpliwości. Gdy w końcu ruszyły, wyglądała jak czołg, który gotowy jest wszystko staranować. Ale nie, ona lekko jak wiaterek skoczyła cały szereg w mgnieniu oka. Tak, warto było ją kupić, oj warto! Trochę ścinając zakręt najechała na stacjonatę, którą skoczyła z ogromnym zapasem. Dobrze zmieniła nogę, a w drodze na oksera Audrey pilnowała by tym razem wyjechały zakręt. Nie było sensu ryzykować. Poradziły sobie świetnie i zaraz klacz została wyklepana w nagrodę. A chciała więcej!

I zaraz Detalli o to zadbała. Na początek podwyższyła belki o 30 cm.

Ruszyłam z Cyrkonią śmiało na przód. Wiedziała już co i jak, więc była bardziej chętna do pracy. Czułam tę zmianę. Galopowała szybciej i nie potrzebowała już zachęty. Świetnie poradziła sobie z szeregiem i zaraz byłyśmy już przed stacjonatą. Cyrkonia całkiem mocno odbiła się od ziemi i pofrunęła w górę. Było trudniej i później dowiedziałam się, że prawie stuknęła kopytami, ale nie zrzuciła. Okser był jeszcze trudniejszy, ale sytuacja ostatecznie wyglądało to tak samo jak przy poprzedniej przeszkodzie. 

Fly nie mogła się doczekać. Jak to on, ruszyła z kopyta i zaraz pokonała szereg. Lądowała i od razu odbijała się od ziemi jednocześnie wyglądać leciutko i ciężko, co było w niej wspaniałe. Oczywiście mocno ścięła zakręt, ale ze stacjonatą poradziła sobie rewelacyjne. Pięknie wyciągnęła się nad przeszkodą. Niemal tak samo dobrze poszło jej z okserem, ale miała już mniejszy zapas. 

Detalli ustawiła nam o wiele bardziej skomplikowany parkur. Najniższa przeszkoda miała 125 cm, a najwyższa 135. 

Sokovia tym razem ruszyła pierwsza, bo Drey miała większe niż ja doświadczenie z takimi komplikacjami. Klacz mając długi, prosty najazd wybiła w górę jeszcze z zapasem i technicznie zrobiła to idealnie. Po kilkunastu krokach wybiła się do następnej przeszkody i poszło jej dobrze, ale zaraz później musiała zwolnić, żeby wykonać dość ostry zakręt. Drey poprowadziła ją tak, by mogła skoczyć jak najwygodniej. Poradziła sobie super i mknęła przed siebie jak strzała. Po długim zakręcie ruszyła na kolejny szereg, z którym poradziła sobie równie dobrze jak z poprzednim. Ostry zakręt wyglądał trochę niebezpiecznie, bo nieźle skróciła, ale jakoś się wybroniła i skoczyła stacjonatę świetnie. Reszta parkuru poszła jej bez problemów. 

I wtedy wkroczyłyśmy Cyrkonia i ja… Przez dłuższą chwilę kłusowałyśmy między przeszkodami, bo próbowałam zapamiętać kolejność, a Det, kochana siostra, cierpliwie mi to tłumaczyła po raz dwudziesty. W końcu się udało i ruszyłyśmy! Na początku szło super. Cyrkonia dawała z siebie wszystko. Det tylko stała przy drzwiach i krzyczała „dobrze!”. Klacz za każdym razem wybijała się w dobrym miejscu i skakała pewnie i mocno. Miała problem z ustaleniem najdogodniejszego tempa, ale od tego byłam ja i dawałam jej wskazówki. Byłoby naprawdę super, gdyby nie to, że oczywiście pomyliłam kolejność. Ale stwierdziłam „trudno, jedziemy!”. I skończył się na tym, że wybierałam sobie losowe przeszkody. Dopasowywałam odpowiedni najazd, żeby poćwiczyć różne techniki. Cyrkonia naprawdę się starała i słuchała mnie. Na koniec porządnie ją wyklepałam. 

Det kręcąc głową, ruszyła by podwyższyć o 10 cm belki dla Fly. Klaczka już trochę zmęczona, ale wciąż nie mogła się doczekać. Dla mnie i Cyrkonii to już był czas na rozkłusowanie, więc trzymałyśmy się z boku. 

Dla Sokovii to było już spore wyzwanie, ale ona uwielbiała wyzwania. Z wielką determinacja wybijała się, byle jak najwyżej i udawało się jej. Wyglądała i ruszała się genialnie! Jej skoki były świetne technicznie, ani razu nie zrzuciła, ani nie wyłamała. Prędzej wpadłaby cała w przeszkodę, niż odmówiła skoku. Po ostatnim okserze jeszcze chwilę pogalopowały na luźniejszej wodzy, żeby zrzucić napięcie. 

Jeszcze przez jakieś 20 minut dreptałyśmy sobie po hali, rozluźniając konie i przy okazji wymieniając najświeższe ploteczki. Na koniec obmyłyśmy koniom nogi na myjce i odprowadziłyśmy je do boksów, gdzie dostały po jabłuszku i marchewce.